Rozdział 6

Weszliśmy do środka i od razu na wejściu rzuciła się na mnie rudowłosa dziewczyna z okrzykiem.

- Carooool.!!! – tak to Jacky.

- Mała tęskniłam. – przytuliłam ją mocno.

Po chwili się od niej oderwałam. Razem z Jacky i Louisem weszliśmy do salonu.

- Carol, dlaczego masz buty w ręku, a nie na nogach.? – zapytał Harry.

Ja spojrzałam na Alex i zaczęłyśmy się śmiać. Zaraz dołączyli do nas Lou i Jacky. No tak tylko tyle osób wie o moim kalecznym chodzeniu i niechęci do tego rodzaju butów.

- No wiesz Harry, sam spróbuj kiedyś w takich butach chodzić – mrugnęłam do niego.

Zasiedliśmy na kanapie , fotelach i podłodze ^^

- Mała opowiadaj jak było. – ponagliłam siostrę .

- No więc, Ci amerykańscy tancerze są strasznie wredni. Jak się pomylisz, to od razu na Ciebie z japą, ale jak oni się pomylą to nie wolno im uwagi zwrócić. No jedynie 2 dziewczyny i prowadzący byli dla nas mili.

- Przepraszam na chwilę. – przerwałam jej i pobiegłam na górę się przebrać.

No  chyba nie spędzę całej nocy w sukience. Założyłam krótkie spodenki, T-shirt z logo The Rolling Stone i klapki. Nie będę dusić moich stóp w trampkach ^^ Wróciłam na dół i zasiadłam obok Louis’a.

- A masz jakieś zdjęcia.? – zwróciłam się do Jacky.

- Jasne. – wyjęła laptopa – Chodźcie.

Wszyscy otoczyli Jacky to z lewej to z prawej , a my z Lou stanęliśmy z tyłu. Oparłam się o brzeg kanapy i patrzyłam przez ramie Liam’a na zdjęcia. Matko jedyna. Jak tam wszystko zajebiście jest urządzone. Wszyscy zachwycali się zdjęciami , włącznie ze mną. Trochę zazdroszczę Jacky. Jest świetną tancerką i niesamowicie śpiewa. Ale ja jestem super siatkarką , a ona nie XD Nagle posmutniałam. Przed tą całą przerwą wiosenna miałam jakieś gorsze dni. Nikt nie potrafił mnie zrozumieć. A w szkole z niewieloma osobami rozmawiam. Większość osób ma we mnie wroga, a ja nie wiem dlaczego. No cóż ich problem, ale czasem czuję się taka samotna. No w prawdzie mam Alex, Jacky  i dwie może trzy dziewczyny z naszej drużyny są mi bliższe, ale nawet w ich towarzystwie czuję się osamotniona, taka inna. Nie potrafię jak inne dziewczyny godzinami pieprzyć o ciuchach, chłopakach i czym jeszcze. Ja mogę gadać o muzyce, wokalistach, idolach, celach na przyszłość czy po prostu czasem coś powspominać. Teraz też poczułam lekkie osamotnienie, chociaż jest tutaj ze mną siódemka niezwykłych ludzi. Postanowiłam , że pójdę na taras.

- Idę się przewietrzyć – oznajmiłam całemu ludowi zgromadzonemu i wyszłam na taras.

Widziałam jak Alex patrzyła na mnie trochę smutnym wzrokiem. Pewnie się domyśla o co chodzi. Powiedziałam jej jak się czuje, ale ona mi powtarza, że to się jeszcze zmieni i wszystko będzie dobrze. Teraz potrzebowałam kogoś kto by mnie przytulił , a potem powiedział żebym się do cholery wzięła w garść. Usiadłam na schodkach tarasu.

{Louis}

Patrzyłem jak Carol wychodzi na taras. Wyglądała na jakąś smutną. Może Alex coś wie, więc postanowiłem ją zapytać. Usiadłem obok niej.

- Alex, wiesz może co się dzieje z Carol.? – zapytałem trochę zaniepokojony.

Zależało mi na niej i nie mogłem patrzeć na jej smutną twarz.

- Wiesz, przed tą przerwą zachowywała się trochę inaczej. Była taka cichsza i jakoś nie miała ochoty na jakieś wypady na miasto czy na jakąś imprezę. Mówiła mi , że nikt nie może jej zrozumieć i czuje się w tej szkole samotna. – westchnęła. Widać był, że też martwi się o Carol – Mówiła jeszcze , że jej mama tak się ucieszyła, jak Jacky dostała tą propozycję do wystąpienia w programie w USA i od razu się zgodziła, a jak chciałam zabrać Carol do mojej babci do Crawley  to nie chciała nawet słyszeć , bo to za daleko. I na może dwóch naszych meczach była mama Carol , a na wszystkich tanecznych występach Jacky to była. Carol bardzo się tym przejmuje i coraz częściej rozprasza się tym podczas gry. Wiem , że jej mama ją kocha , ale Carol jakoś tego nie czuje.

Spojrzałem na Alex z lekkim szokiem na twarzy. Myślałem, że Carol to taka wesoła dziewczyna. A jak widać , nie do końca ma takie wesołe życie. Zrobił mi się jeszcze gorzej jak o tym usłyszałem. Porozmawiam z nią. Może to jej trochę pomoże.

- Idę z nią porozmawiać – szepnąłem do Alex i udałem się do wyjścia na taras

Usłyszałem jeszcze od Alex „ Powodzenia” i wyszedłem na taras. Carol siedziała na schodkach chyba trochę się trzęsła. No jej to może być zimno w krótkich spodenkach . Podszedłem do niej cicho i zarzuciłem jej na ramiona moją czerwono- czarną koszule w kratkę. No nie jest jakaś taka zbyt ciepła, ale zawsze coś. Usiadłem obok.

- Dzięki – usłyszałem jej cichy głos.

Spojrzałem na jej twarz. Była taka smutna, ale i taka śliczna. Wyglądała jakby płakała. Nie lubiłem jak ktoś przy mnie płakał albo się smucił, bo ja też zaczynałem. A to jest jeszcze do tego dziewczyna na której mi cholernie zależy.

- Carol co się dzieje.? Płakałaś.?

Wytarła twarz.

- Nieee – zaprzeczyła.

Uśmiechnąłem się lekko . Widać było, że płakała. Carol to chyba nie jest osoba , która przyznaje się do słabości. Ona jest silną dziewczyną, no ale jak każda jest wrażliwa.

- Carol . Powiedz co się dzieje. – nalegałem dalej.

- Ja nie wiem. Tak nagle zrobiło mi się smutno. Wiesz w szkole często czuję się samotna, chociaż mam tak różnie koleżanki i kolegów i Alex, no i całą drużynę. Ale ja jakoś nie umiem się odnaleźć w takim towarzystwie. One gadają ciągle o ciuchach, chłopakach, aktorach no i czasem jakiś komentarz co do naszej gry. Ja tak nie potrafię pieprzyć o byle czym. – spuściła głowę.

Przytuliłem ją, a ona wtuliła się we mnie uwalniając łzy z oczu. Nie mogłem nic zrobić oprócz wysłuchania jej.

- Carol proszę nie płacz , bo ja też zaraz zacznę.

Spojrzała na mnie. Jak zobaczyłem jej smutne oczy pełne łez, byłem pewny , że ja też zaraz zacznę płakać.

- Przepraszam, ale tak jakoś potrzebowałam tego – szepnęła Carol.

- Nie przepraszaj. Nie masz za co.

Ona znowu się we mnie wtuliła. Pocałowałem ją w czubek głowy.

- Ale wiesz Lou jest jeszcze jedna sprawa, przez którą też mi jest smutno – zaczęła.

- Mała mi możesz powiedzieć wszystko i z każdym problemem do mnie przyjść – uśmiechnąłem się do niej, a ona odwzajemniła uśmiech.

- Wiem, że mama mnie kocha i Reg też , ale czasem mam wrażenie, że ona bardziej zajmuje się Jacky niż mną. No Jacky jest młodsza, ale ja też jestem przecież jej córką. Widziałam ją może na 2 moich meczach, a na występy Jacky to zawsze jeździ nawet jeśliby miała się zerwać z pracy. Ale chociaż zawsze na widowni widzę Reg’a. On zastępuje mi ojca. Czasem lepiej porozmawiać z nim niż z mamą. Wiem, że mnie kocha i ja kocham ją, ale przy Jacky czuję się niepotrzebna.

- Carol rodzina Cię kocha i nie waż się więcej mówić, że jesteś niepotrzebna. Wszyscy Cię potrzebujemy. – zarumieniłem się lekko, co nie uszło uwadze Carol , która uśmiechnęła się słodko –. Gdzie ta zawsze wesoła i uśmiechnięta dziewczyna.?

- Tutaj siedzi. – uśmiechnęła się do mnie.

- No właśnie i taką Carol lubię najbardziej. Porozmawiaj z mamą na ten temat i zobaczysz, że poczujesz się lepiej jak to wszystko sobie wyjaśnicie.

- Louis . Dziękuję . – spojrzała na mnie już tymi radosnymi paczałkami.

Cieszę się , że jej pomogłem, bo nie mogłem patrzeć na jej smutną twarz i te łzy w oczach. Może nie powinienem teraz tego robić , ale nie mogłem się powstrzymać. Pocałowałem Carol. Delikatnie, żeby się nie speszyła. Oddała pocałunek . Jak mi serce wali. Ona jest chyba jedną z tak niewielu dziewczyn, którym mogę zaufać i które pokochać. Jest wyjątkowa i niepowtarzalna. Ale teraz chyba nie jest czas na wyznawanie uczuć. Gdyby Hazza do mnie wtedy nie zadzwonił, prawdopodobnie byłaby już moją dziewczyną. Później sobie z nim pogadam. Usłyszeliśmy nagle czyjś głos.

- Awwwww. Jak słodko.

Był to waśnie Harry, który stał sobie oparty o futrynę drzwi. Oderwaliśmy się od siebie. Nie zobaczyłem rozczarowania na jej twarzy, wręcz przeciwnie. Była uśmiechnięta od uch do ucha.

- Nie chciałem wam przeszkadzać, ale trochę długo tak tu siedzicie i myślałem, że coś się stało. – uśmiechnął się .

- Harry miło, że się martwisz, ale już drugi raz przeszkadzasz. – powiedziała Carol i mrugnęła do Harrego.

Oni chyba mają jakiś spisek i ja się dowiem. Harold od razu zrozumiał i wszedł do środka z bananem na twarzy. Czułem , że Carol na mnie patrzy, ale ja dalej przyglądałem się miejscu, w którym przed chwilą stał Harry.

- Louis Ty musisz coś wiedzieć. – zaczęła trochę niepewnie Carol. No teraz to już na nią spojrzałem – Wiem, że niedługo mnie znasz. Ja wasze losy śledzę od początku X-factora – zarumieniła się. Słodko wygląda z tymi rumieńcami na policzkach – I widziałam razem z Alex każdy wasz wywiad i tak jakoś zauroczyłeś mnie. A jeszcze po tej dzisiejszej kolacji to nie jest już tylko zauroczenie. – spojrzała mi w oczy – Lou kocham Cię – uśmiechnęła się.

Trochę mnie zatkało. To ja jej miałem powiedzieć co czuję XDD Ale skoro wiem na czym stoję to nie będę marnował czasu.

- Ja Ciebie też – pocałowałem ją.

Widziałem, że była trochę zdziwiona , ale też szczęśliwa. Przy mnie nie będzie musiała się smucić . Oderwałem się od niej.

- Czyli zostaniesz moją dziewczyną.?

- Oczywiście – rzuciła mi się na szyję.

Siedzieliśmy tak jeszcze trochę w ciszy, po czym wróciliśmy do reszty towarzystwa. Widać dobra zabawa się tu rozkręciła bez nas. Alkohol, tańce i śmiech. Zobaczyłem jak Zayn zaczepia Jacky.

- Ejjj Jacqueline – rzekł ze śmiechem Zayn.

 - Jeszcze raz tak do mnie powiesz to pożałujesz Malik – odpowiedziała mu zła Jacky.

Minęły jeszcze 2 godziny dobrej zabawy i stwierdziliśmy, że trzeba już się zbierać. Dziewczyny odprowadziły nas do drzwi po czym z każdą się pożegnaliśmy. Została mi jeszcze Carol. Przytuliłem ją.

- To widzimy się jutro.? – zapytała .

- Jutro dajemy koncert w parku , więc przyjdźcie. Tak ok. 13 czy coś. Najwyżej jeszcze do Ciebie zadzwonię albo my po was przyjdziemy.

- No dobrze. To do jutra .

Carol była ode mnie trochę niższa, więc schyliłem się i dotknąłem moimi ustami jej ust. Usłyszałem zbiorowe „ Uuuuuuuuuu”, ale się tym nie przejąłem.

- Na razie. – krzyknęliśmy i wyszliśmy z ich domu.

Dziewczyny pomachały nam jeszcze i weszły do środka.

- No stary mów co się dzieje. – zwrócił się do mnie Harry zarzucając swoją rękę na moje ramię.

- Jestem z Carol. – wyszczerzyłem się.

- Serio.? – spytał z niedowierzaniem Zayn.

- No tak.

Chłopaki zaczęli mnie ściskać i wgl. Przypomniałem im o jutrzejszym koncercie i oznajmiłem, że dziewczyny z nam idą. Jak wyszczerzyli gęby. Polubili się. To było widać . Wróciliśmy do naszego domu i od razu każdy poszedł do siebie.  Walnąłem się na łóżko i jeszcze wysłałem sms-a do Carol.

„ Widzimy się jutro mała. Kolorowych snów ;** ”

Nie musiałem długo czekać na odpowiedź.

„ To przyjdźcie po nas. Postaram się wyrobić ^^ Dobranoc ;** ”

Japa mi się szczerzyła. Przy tej dziewczynie czułem się niesamowicie. Postanowiłem, że jutro pogadam z Harrym. Jest moim najlepszym przyjacielem i muszę się komuś wygadać. Tak dużo się dzisiaj działo, że nie mogę tego w sobie trzymać. Po chwili zasnąłem . Zdecydowanie to był najlepszy dzień w moim życiu.

**********

Tak jakoś nie miałam wcześniej weny. To co opowiada Carol to po części mój prawdziwy problem. Jestem całkiem zadowolona z tego rozdziału. Żeby był ciekawszy jest napisany w większości z perspektywy Louis'a. Następny może w piątek albo w sobotę . Jutro mam test z geografii i wypadałoby się pouczyć -.- Ale tak przeczytam trochę w książce, a reszta napiszę intuicyjnie ^^ Dzięki Oli nie zamieściłam tu monotonnego wyznawania uczuć ^^ Do następnego rozdziału mordki wy moje. A i dalej was proszę o wasze opinie, bo zależy mi na tym co czytelnicy sądzą. Może coś zmienię jak wam nie będzie pasować czy coś. Dziękuję z tyle wejść i moim 13 czytelnikom < 3333

Pozdro i buziaki < 33

**********